Essay over blindheid
Essay over blindheid -of Blindheid essay, met de oorspronkelijke titel in het Portugees, is een essayistische roman geschreven door de Nobelprijs voor de Literatuur José Saramago. Het werk werd voor het eerst gepubliceerd in 1995. Even later werd het in het Spaans vertaald door Basilio Losada en door uitgeverij Santillana op de markt gebracht voor het Spaanstalige publiek.
De eigen auteur definieerde het als "de roman die een rotte en misplaatste samenleving vastlegde, bekritiseerde en ontmaskerde." Tegelijkertijd hebben critici en het lezerspubliek deze woorden onderschreven, waardoor het werk zo'n succes heeft opgeleverd dat er zelfs een verfilming van werd gemaakt, geregisseerd door Fernando Meirelles, die het ' Blindheideen Blindelings.
Synopsis van Essay over blindheid
Het begin van een wereld in chaos
Het verhaal begint wanneer een man midden in het verkeer plotseling zonder duidelijke reden blind wordt. Deze gebeurtenis wordt gevolgd door een reeks soortgelijke gevallen, die zich als een epidemie verspreiden. De blindheid die slachtoffers treft, wordt beschreven als ‘een lichtgevende witheid’, in tegenstelling tot de duisternis die traditioneel wordt geassocieerd met verlies van gezichtsvermogen.
Dit ‘witte kwaad’ wordt al snel een pandemie, waardoor de samenleving in verwarring raakt. De regering, die de situatie niet onder controle kan houden, besluit de eerste geïnfecteerden op te sluiten in een oud gesticht., onder strikte quarantaine. In deze vijandige omgeving moeten de zieken vechten voor hun overleving terwijl de sociale orde snel instort.
De aanwezigheid van een wonderbaarlijke dame
Een merkwaardig feitje over Essay over blindheid Het is de manier waarop Saramago besluit zijn personages te presenteren. De reden is dat de lezer hun namen op geen enkel moment kent, aangezien er alleen naar de mensen wordt verwezen via scheldwoorden die hun meest opvallende kenmerken beschrijven, zoals 'de vrouw met een donkere bril' en 'het scheelziende kind'. Dit wordt bij iedereen herhaald.
Onder de acteurs, belicht een sleutelfiguur: "de vrouw van de dokter", die op mysterieuze wijze haar gezichtsvermogen behoudt, maar ervoor kiest haar geheim niet prijs te geven. Het is door hun ogen dat de lezer getuige is van de brutaliteit, de angst en het verlies aan menselijkheid waar de gevangenen onder lijden.
Centrale thema's van het werk
metaforische blindheid
Naast de fysieke blindheid waar de personages last van hebben, Saramago onderzoekt het idee van morele en sociale blindheid. Het onvermogen om de ander te zien en te begrijpen, om onze eigen menselijkheid in anderen te herkennen, is een van de leidende draden van de roman.
De pandemie is een spiegel van ethisch falen en de ontkoppeling tussen mensen. Daarom laat de auteur aanwijzingen achter via enkele van de meest iconische zinnen van het boek, zoals: "Ik geloof dat we niet blind zijn. Ik geloof dat we blind zijn, blind die zien, blind die zien, zien, niet zien."
Sociale desintegratie
Naarmate het plot vordert, veroorzaakt blindheid de ineenstorting van instituties en de structuur van de samenleving. Zonder de regels die normaal gesproken menselijke interacties beheersen, ontstaat er chaos. De roman roept dus de vraag op hoe dun de grens is tussen beschaving en barbarij.
Macht en onmacht
In het gesticht worden de personages geconfronteerd met een voortdurende machtsstrijd. De eerste symptomen van blindheid zijn niet alleen verlies van gezichtsvermogen, maar het verlies van controle, zowel op persoonlijk als collectief niveau. De auteur stelt de effectiviteit van macht in vraag, terwijl hij portretteert hoe mensen, wanneer ze van hun waardigheid worden beroofd, in wanhoop vervallen.
Verhalende stijl van het werk
Saramago hanteert een kenmerkende stijl die voor de lezer een uitdaging kan zijn. De zinnen zijn lang en missen traditionele interpunctie, met minimaal gebruik van komma's en punten. In aanvulling, de dialoog is geïntegreerd in de stroom van het verhaal, zonder koppeltekens of aanhalingstekens, wat een gevoel van voortdurend nadenken creëert.
Deze stijl weerspiegelt, gedeeltelijk de chaos en verwarring waar de personages doorheen gaan, waardoor de lezer wordt gedwongen actief deel te nemen aan de interpretatie van de tekst. Tegelijkertijd creëert de noodzaak om de karakters niet te benoemen de perfecte toon zodat hun fysieke kwaliteiten opvallen. Dit is ironisch, aangezien in dit verhaal bijna iedereen blind is.
Filosofische reflectie van Essay over blindheid
Essay over blindheid Het is een diepgaande allegorie over de kwetsbaarheid van de menselijke conditie. Door deze toestand Saramago legt de kwetsbaarheid bloot van de normen en waarden die het samenleven structureren. Op deze manier onderzoekt de roman hoe mensen, ondanks angst en chaos, in staat kunnen zijn tot daden van extreme wreedheid, maar ook tot mededogen en opoffering.
In de kern is het boek een meditatie over de aard van de mensheid en ons vermogen om samen te leven in de samenleving. Over het geheel genomen Saramago nodigt de lezer uit om na te denken over de gevaren van onverschilligheid en vervreemding in een steeds meer losgekoppelde wereld.. Ondanks de ouderdom van het werk heeft de boodschap impact op de realiteit van de hedendaagse mens.
Sobre el autor
José de Sousa Saramago geboren op 16 november 1922, in de Portugese parochie Azinhaga, een gemeente Golegã in het centrale district Ribatejo. De auteur groeide op in een gezin met een laag inkomen, waardoor zijn ouders zijn studie niet konden betalen. Dit bracht hem ertoe twee jaar in een mechanische smidse te werken.
Saramago voelde zich echter altijd aangetrokken tot literatuur. De auteur demonstreerde zijn passie na zijn huwelijk, toen hij zijn eerste roman publiceerde, die in 1947 zonder succes werd gepubliceerd.. Vanaf dat moment wijdde hij zich aan het schrijven van literaire kritiek voor het tijdschrift Seara nova, waar hij ook cultureel commentator was. In 1980 zag hij echter zijn wijding als auteur met een van zijn werken.
Andere boeken van José de Sousa Saramago
novelas
- De weduwe (1947);
- Handleiding van schilderen en kalligrafie (1977);
- Van de grond getild (1980);
- klooster gedenkteken (1982);
- Het jaar van het overlijden van Ricardo Reis (1984);
- Het stenen vlot (1986);
- Geschiedenis van het beleg van Lissabon (1989);
- Het evangelie volgens Jezus Christus (1991);
- Essay over blindheid (1995);
- Alle namen (1997);
- De grot (2000);
- De dubbele man (2002);
- Essay over helderheid (2004);
- de onderbreking van de dood (2005);
- De reis van de olifant (2008);
- Kaïn (2009);
- Dakraam (2011);
- Hellebaarden (2014).
Verhaal
- Bijna een object (1978);
- Het verhaal van het onbekende eiland (1998).
Kinderen en jongeren
- de grootste bloem ter wereld (2001);
- De stilte van het water (2011);
- De alligator (2016).
Dagboeken
- Notebooks van Lanzarote 1993-1995 (1997);
- Notebooks van Lanzarote II 1996-1997 (2002);
- Het notitieboek (2009);
- Het laatste notitieboekje (2011);
- Het Nobeljaar notitieboek (2018).
memoires
- De kleine herinneringen (2006).
poëzie
- Mogelijke gedichten (1966);
- Waarschijnlijk vreugde (1970);
- Het jaar 1993 (1975).
Crónica
- Van deze wereld en de andere (1971);
- De koffers van de reiziger (1973);
- aantekeningen (1976);
- De vijf zintuigen: gehoor (1979);
- Moby Dick in Lissabon (1996);
- Politieke bladen 1976-1998 (1999).
Theater
- De nacht (1979);
- Wat ga ik met dit boek doen? (1980);
- Het tweede leven van Franciscus van Assisi (1987);
- In Nomine Dei (1993);
- Don Giovanni of de losbandige vrijgesproken (2005).
Test
- Toespraken in Stockholm (1999);
- Geef stenen beeld (1999);
- Commentaar: de personnage fut de maître en de auteur zijn apprenti (1999);
- Direct en lot (1999);
- Hier ben ik een Zapatista. Saramago in Schone Kunsten (2000);
- Woorden voor een betere wereld (2004);
- Bij Questto mondo gaat het niet goed dat er niemand anders komt (2005);
- De naam en het ding (2006);
- Andrea Mantegna. Een ethiek, een esthetiek (2006);
- Democratie en Universiteit (2010);
- Saramago in zijn woorden (2010).