literaire apparaten van een gedicht

Poëzie is een van de oudste en meest universele kunsten. Sinds de oudheid heeft het gediend als een middel om emoties te uiten, na te denken over het bestaan ​​en de schoonheid van de wereld vast te leggen. Een van de meest onderscheidende kenmerken van poëzie is het gebruik van literaire bronnen, stilistische en taalkundige elementen die de tekst verrijken en er diepte, muzikaliteit en betekenis aan geven.

Deze hulpmiddelen zijn essentieel om woorden om te zetten in levendige beelden, intense sensaties en melodieën die resoneren met de lezer. Via dit artikel gaan we de belangrijkste literaire bronnen onderzoeken die gewoonlijk in poëzie worden gebruikt en die er een unieke kunst van hebben gemaakt, die bijdraagt ​​aan de schoonheid ervan en de kracht die het heeft om emoties uit te drukken.

Belangrijkste literaire bronnen van poëzie

Metafoor: de essentie van poëtische taal

De metafoor luidt een van de meest emblematische bronnen van de poëzie. Het bestaat uit het overbrengen van de betekenis van het ene woord of de ene uitdrukking naar het andere, waarbij er een impliciete relatie tussen wordt gelegd. Hierdoor kan de dichter indirect en suggestief spreken, waardoor beelden ontstaan ​​die emotionele diepgang oproepen. Door niet direct uit te leggen, nodigt het de lezer uit om te interpreteren, waardoor meerdere lezingen en een persoonlijke connectie met de tekst mogelijk zijn.

Voorbeeld: fragment uit "The Wait", door Jorge Luis Borges:

Voordat de haastige bel gaat

en open de deur en je komt binnen, oh wacht

vanwege angst heeft het universum dat gedaan

dan een oneindige te hebben uitgevoerd

reeks specifieke handelingen. niemand kan dat

bereken die duizeligheid, het cijfer

van welke spiegels zich vermenigvuldigen,

van schaduwen die langer worden en terugkeren,

van stappen die uiteenlopen en samenkomen.

Het zand zou niet weten hoe het ze moest tellen.

(In mijn borst meet de bloedklok

de angstige tijd van wachten).

Korte analyse van de metafoor

In "Het wachten", Borges gebruikt een pure metafoor die het hart verbindt met een bloedklok, waarbij de beats van het orgel in verband worden gebracht met het tikken van het object.

Simile: expliciete vergelijking

In tegenstelling tot metafoor, De vergelijking maakt een directe vergelijking tussen twee elementen mogelijk, meestal met behulp van woorden zoals "lijkt", "hetzelfde als" of "als". Deze bron helpt beelden en emoties te verduidelijken, waardoor het begrip van de lezer wordt vergemakkelijkt.

Voorbeeld: fragment uit “Ik zal mijn werken met spek voor je uitsmeren...” van Francisco de Quevedo

Ik zal mijn werken met spek uitspreiden

waarom bijt je me niet, Gongorilla,

hond van de molens van Castilië,

een geleerde in beschimpingen, als een jongen op de weg (...)

Korte analyse van de vergelijking

In dit gedicht, Quevedo valt Luis de Góngora rechtstreeks aan, waarbij hij wordt vergeleken met een jonge man, wat zou betekenen dat bovengenoemde weinig literair talent heeft, en dat hij luchtig met uitdrukkingen omgaat.

Personificatie: het vermenselijken van het levenloze

verpersoonlijking geeft menselijke eigenschappen aan objecten, dieren of abstracte ideeën. Deze bron is van fundamenteel belang in poëzie, omdat het leven en beweging in het inerte brengt, waardoor de lezer het vanuit een dichterbij en emotioneler perspectief waarneemt.

Voorbeeld: fragment uit "Het land van de zon", door Rubén Darío

Naast het zwarte paleis van de koning van het eiland IJzer – (Oh, wreed, verschrikkelijk, verbanning!) – Hoe komt het

jij, harmonieuze zuster, laat de grijze lucht zingen, je volière met nachtegalen, je formidabele speeldoos?

Vind je het niet verdrietig als je terugdenkt aan de lente toen je een goddelijke vogel en lakmoes hoorde?

in het land van de zon?

Korte analyse van personificatie

In "Het land van de zon", Rubén Darío verwijst naar iemand die, met de intrinsieke harmonie van zijn wezen, is in staat de grijze lucht te laten zingen, dat niet alleen als abstract element wordt gezien, maar ook melancholie vertegenwoordigt.

Alliteratie: de muzikaliteit van woorden

Alliteratie is de herhaling van medeklinkers aan het begin of binnen woorden., waardoor een ritmisch of muzikaal effect ontstaat. Dit apparaat trekt de aandacht van de lezer en versterkt de sfeer van het gedicht.

Voorbeeld: fragment van «Kisses», door Gabriela Mistral

Er zijn kusjes die ze zelf uitspreken

de veroordelende liefdeszin,

er zijn kusjes die bij de look worden gegeven

er zijn kussen die worden gegeven met herinnering.

Er zijn stille kussen, nobele kussen

er zijn raadselachtige kussen, oprecht

er zijn kussen die alleen zielen elkaar geven

Er zijn verboden kussen, echte.

Alliteratie Analyse

Door dit gedicht van Mistral is het mogelijk om op te merken hoe woorden en geluiden worden herhaald en gemengd. In het bijzonder creëert de auteur een spel met sissen, door de s te gebruiken om van zijn werk een etherische en fluisterende entiteit te maken.

Anaphora: herhaling om emoties te intensiveren

Anaphora is de herhaling van een of meer woorden aan het begin van opeenvolgende verzen of zinsdelen. Dit hulpmiddel genereert een aandringend effect en benadrukt sleutelideeën, waarbij de lezer wordt betrokken bij het ritme van het gedicht.

Voorbeeld: fragment uit “Romance de la luna, luna”, door Federico García Lorca

De maan kwam naar de smidse

Met zijn tuberoosdrukte

De jongen kijkt naar haar, kijkt

De jongen kijkt naar haar.

Korte analyse van de anafora

In "Romantiek van maan, maan", Lorca gebruikt de woorden ‘kind’ en ‘kijk’ om ritme aan zijn werk te geven, maar ook om een ​​actie onder de aandacht te brengen die voor de auteur van groot belang is.

Hyperbool: overdrijven om te bewegen

hyperbool Het bestaat uit het overdrijven van een idee of gevoel om de intensiteit ervan te benadrukken. Dit hulpmiddel voegt drama toe en kan zowel worden gebruikt om extreme emoties te uiten als om een ​​komisch effect te genereren.

Voorbeeld: fragment uit “Too Many Names” van Pablo Neruda

De lente duurt zo lang

dat de hele winter duurt:

de tijd verloor zijn schoenen:

Een jaar heeft vier eeuwen.

Korte analyse van de hyperbool

In 'Te veel namen' Neruda overdrijft de tijdsduur van de seizoenen, het creëren van een mix van de een met de ander om uit te drukken hoe dubbelzinnig de tijden kunnen zijn waarin pijn wordt gevoeld.

Zintuiglijke beelden: activeer de zintuigen

Zintuiglijke beelden doen een beroep op de vijf zintuigen: zien, horen, voelen, proeven en ruiken.. Met dit hulpmiddel kan de lezer het gedicht op een meeslepende manier ervaren, alsof hij of zij er zelf in zit.

Voorbeeld: fragment van “Poetic Art”, door Jaime Gil de Biedma

De nostalgie van de zon op de daken,

op de duifkleurige cementmuur

– en toch zo levendig – en de kou

plotseling overweldigt het bijna.

Korte analyse van het sensorische beeld

Om een ​​gevoel van melancholie te creëren, De auteur gebruikt een visueel beeld – van de zon op de daken, op de duifkleurige cementmuur – en een tastbare – de plotselinge kou die bijna overweldigt.

Paradox: het onmogelijke maakte poëzie

Paradox brengt tegengestelde of tegenstrijdige ideeën samen in dezelfde zin, waardoor een effect van verbazing en reflectie ontstaat. Dit apparaat tart de logica en dwingt de lezer een diepere betekenis te vinden.

Voorbeeld: fragment van “Man”, door Blas de Otero

Dit is een man zijn: pure horror.

Eeuwig en voortvluchtig zijn – en niet zijn.

Engel met grote kettingvleugels!

Korte analyse van de paradox

Het laatste couplet van ‘Hombre’ van Blas de Otero – vooral de laatste regel – wordt geassocieerd met paradox. Hoe kan een engel, die van nature goddelijk en mythologisch is, gigantische vleugels bezitten die kettingen worden? Dit verwijst naar een limiet die wordt opgelegd aan een wezen dat geboren is om vrij te zijn.

Enjambement: verder dan het couplet

Enjambement vindt plaats wanneer een zin of idee eindigt niet in hetzelfde vers, maar gaat verder in het volgende. Deze hulpbron doorbreekt het traditionele ritme en creëert een effect van vloeibaarheid of urgentie.

Voorbeeld: fragment van "Ode XII Qué vale quanto vee", door Fray Luis de León

Goed als de gnudosa

steeneik, op een hoge, geknotte klif

met krachtige bijl

van verscheurd te worden

van ijzer, wordt rijk en hardwerkend…

Korte analyse van enjambement

Hier de bron Het wordt duidelijk weergegeven in de woorden "carrasca" en "del iron", die hun plaats innemen op de achterlijn, in plaats van respectievelijk naast "groezelig" en "ontheemd" te worden geplaatst.

Oxymoron: de vereniging van tegenstellingen

de oxymoron Het is een figuur die twee tegenstrijdige termen combineert, waardoor een nieuwe uitdrukking ontstaat.

Voorbeeld: "Het is verschroeiend ijs, het is bevroren vuur...", door Francisco de Quevedo

Het is brandend ijs, het is bevroren vuur

het is een wond die pijn doet en niet kan worden gevoeld,

het is een gedroomd goed, een slecht cadeau,

het is een zeer vermoeiende korte vakantie.

Het is een vergissing die ons zorg geeft,

een lafaard met een dappere naam,

een eenzame wandeling onder de mensen,

een liefde om alleen van te houden.

Het is een gevangen vrijheid

dat duurt tot de laatste aanval;

ziekte die groeit als ze wordt genezen.

Dit is het kind Liefde, dit is zijn afgrond.

Kijk eens wat een vriendschap hij met niets zal hebben

hij die in alles tegen zichzelf is!

Korte analyse van de oxymoron

‘Het is brandend ijs, het is ijskoud vuur…’ is in het bijzonder een oxymoron op zichzelf. Het hele gedicht is samengesteld uit tegenstrijdigheden, tegengestelde concepten die, wanneer ze verenigd zijn, een ander gevoel bij de lezer vormen.

De alchemie van woorden

Literaire apparaten zijn de ziel van poëzie. Het zijn de instrumenten waarmee dichters werelden bouwen, emoties transformeren en ons uitnodigen om de diepten van de menselijke ervaring te verkennen. Elke hulpbron, van metafoor tot enjambement, speelt een specifieke rol bij het creëren van betekenissen, ritmes en sferen.

De rijkdom van een gedicht ligt niet alleen in de woorden waaruit het bestaat, maar ook in de manier waarop ze met elkaar verweven zijn. en tot leven komen via literaire bronnen. Als lezers kunnen we door het begrijpen en waarderen van deze elementen dieper in contact komen met het werk en de auteurs, aangezien poëzie uiteindelijk een spiegel van de ziel is.