Mona's ogen
Mona's ogen -of Les Yeux de Mona, zoals de oorspronkelijke Franse titel heet, is een ontroerende roman geschreven door de Parijse kunsthistoricus Thomas Schlesser. Het werk werd op 31 januari 2024 voor het eerst gepubliceerd door uitgeverij Albin Michel. Het hoeft geen betoog dat het succes ervan een daverend succes was, en daarom werd het vertaald in zesentwintig talen, waaronder het Catalaans en Spaans, wat op 7 maart werd bereikt.
Bij vrijgave, Het boek werd een literair fenomeen en bereikte de topposities in de verkoopranglijsten. internationaal in de categorie fictie. Het verhaal, door uitgeverij Lumen naar het Spaans gebracht, heeft verschillende niveaus en subplots die variëren van filosofie tot ziekte, dood, liefde en kunst.
Synopsis van Mona's ogen
Alle schoonheid van de wereld kan in één werk worden gevat
De roman vertelt het verhaal van Mona, een tienjarig meisje dat, vanwege een delicate ziekte, ze loopt het gevaar blind te worden. Om de schoonheid te kunnen observeren voordat dit gebeurt, neemt haar grootvader haar een jaar lang mee naar verschillende musea. Beide richten zich elke week op het bezoeken, ontdekken, onderzoeken en uitleggen van een bepaald schilderij om zo de achtergrond ervan te verkennen.
Samen, Ze bezoeken het Louvre, het Musée d'Orsay en het Centre Pompidou, op zoek naar kunstwerken die de opvatting van vorm veranderden, schoonheid en menselijkheid. De roman ontwikkelt drie belangrijke stijlfiguren: die van Mona in het ziekenhuis, die van Mona in het gezin en die van de kunst. In grote lijnen zou je kunnen zeggen dat de titel van Schlesser een hymne is aan al deze schilderijen en de kunstenaars die ze schilderden.
Een ode aan de kunstgeschiedenis, een eerbetoon aan de mensheid
Het is voor niemand een geheim dat kunst een fundamenteel menselijke hulpbron is. Misschien is dit de reden waarom schilderijen gemaakt met kunstmatige intelligentie ons zo vreemd en ongemakkelijk lijken. Ondanks de schijnbare perfectie van veel stukken die in musea worden tentoongesteld, vertonen ze kleine gebreken. waaruit blijkt dat ze zijn gemaakt door een menselijke geest en handen.
Dit is precies wat ze zo voortreffelijk maakt: de kwetsbaarheid van onvolmaaktheid in alles wat door de mens is gemaakt. Het is dat overweldigende gevoel van mislukking waarmee mensen zich het gemakkelijkst identificeren. In deze betekenis, Mona's ogen vertelt de geschiedenis van de kunst en de manier waarop deze laat zien hoe de mens is veranderd door de jaren heen.
Een roman die streeft naar totaal
In een interview, Thomas Schlesser verklaarde dat zijn roman 'ernaar streeft totaal te zijn', als reactie op de vraag of zijn werk al dan niet te ambitieus was.. Ter verduidelijking verwijst de auteur naar de drie verhalen die zijn boek vertelt, namelijk die van Mona op school, op medisch gebied en in het gezin. Daarbovenop komt de relatie met zijn grootvader en vervolgens, door wat hij hem vertelt, die van de kunst en de wereld.
Hoewel het woord ‘wereld’ een beetje groot is, omdat de meeste schilderijen en anekdotes op het Westen zijn gericht. In aanvulling, Onderwerpen als de geboorte van de filosofie en de meest fundamentele concepten van deze filosofie komen aan bod., dus Mona's ogen Het zou een goed inleidend boek op dit kennisgebied kunnen zijn. In feite is de titel vergeleken met De wereld van Sofia.
Hebben kunst en cultuur genezende eigenschappen?
Gezien dit alles blijft de auteur bescheiden en zegt hij dat hij pijn en ziekte te serieus neemt om te denken dat kunst in staat is om te genezen. Hij gelooft echter dat hij wel iets kan doen: troosten, wat in de meest ernstige contexten al veel is. Dezelfde manier, verzekert de schrijver dat kunst de zwakke punten kan onthullenAls je van hen leert, Zij zijn de ware kracht.
Aldus Kunst blijft een prachtig instrument met als doel de geest te versterken en transcendentie bereiken. Op dezelfde manier suggereert Thomas Schlesser dat al deze artistieke gevoeligheid van hem komt poëzie lezing, wat hem altijd heeft geïnspireerd om subtielere werelden voor te stellen. Er zit echter ook veel melancholie en onbehagen in het verhaal, elementen die niet verstoken zijn van schoonheid.
Beste citaten van Thomas Schlesser
- “In de poëzie vond ik het simpele idee dat vrijheid van taal het mogelijk maakt dat er vrijheid in de geest ontstaat”;
- “Ouders zijn blijkbaar heel belangrijk voor hun kinderen en andersom, maar er is wederzijdse druk. Bij grootouders is alles opener en vrijer”:
- “Leven is niet leren winnen, maar leren verliezen, en het eerste verlies is de kindertijd”;
- “Euthanasie maakt het mogelijk een immens debat over pijn centraal te stellen in de samenleving.”
- “Er is een universaliteit van de kracht van de band tussen de generatie van de jongste en de oudste, boven de ouders”;
- “Als er niet de herhaalde ervaring was om afscheid te nemen van het leven, zouden de dingen niet de buitengewone intensiteit hebben die ze hebben. Omdat je voortdurend alles verliest, is het leven geweldig. Anders zou het saai zijn. ‘Er zou niet zo’n urgentie zijn om te leven.’
Sobre el autor
Thomas Schlesser werd geboren in Parijs, Frankrijk, in 1977. Hij studeerde af Kunstgeschiedenis, en specialiseerde zich op dit gebied totdat hij directeur werd van de Hartung Bergman Foundation. Volgens de auteur was hij op twaalfjarige leeftijd een zeer slechte, turbulente leerling. Toch hongerde hij naar emoties en gevoeligheid. Het was dankzij deze behoefte dat hij Guillaume Apollinaire begon te lezen.
Schlesser Hij erkent dat hij in de poëzie een troost vond die hij nergens anders kon vinden.en ongekende vrijheid. Dit zijn woorden die zowel in zijn carrière in de kunstwereld als in zijn begin in de literatuur en de achtergrond van zijn eerste roman centraal hebben gestaan. Tegelijkertijd heeft hij elementen als ouderdom en verlies overgenomen als metafoor voor het leven zelf en zijn rol daarin.